آسیا چگونه می تواند به کربن صفر برسد؟ / حذف این قاره از سوختهای فسیلی دشوار و پرهزینه خواهد بود
تاریخ انتشار: ۳ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۲۶۲۰۹۴
اقتصادآنلاین – شیما احمدی؛ قطع برق که ساختمان خانم یاسمین را در ۴ اکتبر در تاریکی فرو برد، همین کار را در اکثر نقاط بنگلادش انجام داد: چهار پنجم از جمعیت ۱۶۵ میلیونی این کشور به مدت هفت ساعت برق را از دست دادند. کارخانه‌ها متوقف شدند. پمپ‌ها در آپارتمان‌ها از کار افتادند و ساکنان را از آب محروم کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
مشکلاتی که بنگلادش با آن روبه‌رو می‌شود، منادی اوضاع آینده است. اقتصاد آسیایی در دهه آینده سریع‌ترین رشد را در جهان خواهد داشت و تقاضای آنها برای انرژی افزایش خواهد یافت. در عین حال، کشورهای این منطقه درحال حاضر جزو بدترین کشورهایی هستند که تحت تاثیر تغییرات آب و هوایی قرار دارند. هزینه سیل، خشکسالی و موج گرما فقط افزایش خواهد یافت. در همین حال، در دسترس بودن سوختهای فسیلی منوط به تغییرات و نوسانات سیاسی است. موفقیت آینده آسیا و رفاه مردم آن، از جمله توانایی روشن نگه داشتن چراغ‌ها، به این بستگی دارد که آیا این قاره می‌تواند عرضه انرژی خود را به سمت انرژی پاک ببرد یا نه.
این یک چالش بزرگ است. پیش‌بینی می‌شود که تقاضای انرژی برای ده عضو انجمن ملل جنوب شرق آسیا (asean) تا سال ۲۰۵۰، حدود یک سوم کل فعلی اتحادیه اروپا افزایش یابد. هند احتمالا تا سال ۲۰۴۰ به تنهایی به یک ظرفیت اضافی، معادل ظرفیت اتحادیه اروپایی امروزی نیاز خواهد داشت. در حالت ایده‌آل، بسیاری از این تقاضای اضافی توسط انرژی‌های تجدیدپذیر تامین می‌شود. با این حال، سوختهای فسیلی همچنان بر ترکیب انرژی در سراسر منطقه تسلط دارند. (نمودار را ببینید). تسلط آنها به وسیله کمک‌های مالی و جانبداری سیاسی تثبیت شده است. در کشورهای هند، اندونزی، مالزی و فیلیپین، زغال‌سنگ که کثیف‌ترین سوخت فسیلی است، همچنان در رتبه اول است. هند که پس از چین و ایالات متحده، سومین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای جهان است، هدف رسیدن به کربن صفر را تا سال ۲۰۷۰ تعیین کرده است، یعنی دو دهه دیرتر از اقتصادهای بزرگ غربی. برخی کشورها نیز هنوز تعهدی به رسیدن به کربن صفر ندارند.
(مصرف انواع سوختهای فسیلی)
جدا شدن از زغال سنگ یک اولویت است. اگرچه نیروگاه‌های زغال سنگ موجود برای تضمین پایداری شبکه‌ها در سراسر منطقه برای سال‌های آینده مورد نیاز خواهند بود، اما ساخت نیروگاه‌های جدید باید روندی کند داشته باشند. چین، ژاپن و کره جنوبی که ۹۵ درصد از این نیروگاه‌ها را تامین مالی می‌کردند، قول داده‌اند که تامین مالی آنها را در خارج از کشور، ولو با مسائل و مشکلات، متوقف کنند. اشکال جدید تامین مالی باید به بازنشستگی افراد پیر کمک کند. هند، اندونزی و ویتنام برای تقلید از مدلی که در آفریقای جنوبی آزمایش می‌شود، لابی می‌کنند، جایی که کشورهای ثروتمند کمک‌های بلاعوض و وام‌های ارزان قیمت برای توقف تولیدکنندگان زغال سنگ ارائه می‌دهند. بانک توسعه آسیایی می‌خواهد کمک‌ها را با سرمایه خصوصی ترکیب کند و بدهی‌های متنفذان را تامین مالی کند. ایده این است که اگر بتوانند نیروگاه‌های خود را زودتر تعطیل کنند، به آنها اجازه دهیم زودتر از موعد مقرر درآمد کسب کنند.
در مورد منابع جدید انرژی، امیدها برای هیدروژن سبز افزایش می‌یابد که با استفاده از جداسازی آب با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر ساخته شده است. هیدروژن فراوان، پاک و پر از انرژی‌های متراکم است، اما هم فناوری و هم زیرساخت آن در مقیاس آزمایش نشده است. برنامه‌ها با این وجود بلندپروازانه هستند. در منطقه پیلبارا در استرالیای غربی، یک مرکز انرژی تجدیدپذیر، به گفته تقویت‌کنندگان آن، ۶۵۰۰ کیلومتر مربع (۲۵۰۰ مایل مربع) بیابان را پوشش می‌دهد و ظرفیتی معادل ۲۶ گیگاوات در سال خواهد داشت تا از آن برای تولید هیدروژن و آمونیاک استفاده شود (راهی برای ذخیره هیدروژن و قابل انتقال کردن آن) برای صادرات.
با توجه به ابهامات پیرامون هیدروژن سبز، در حال حاضر انرژی خورشیدی و نیروی باد، محور اصلی انتقال انرژی آسیا خواهند بود. برخی رویای بزرگ دارند: یک شرکت استرالیایی قول داده است که ۳۰ میلیارد دلار استرالیا (۱۸.۷ میلیارد دلار) حلقه ارتباطی برق زیر آب را برای ارسال برق از پنل‌های خورشیدی در سرزمین شمالی استرالیا با استفاده از ۱۲۶۰۰ کیلومتر (۷۸۰۰ مایل) کابل به سنگاپور بفرستد. اگر همانطور که وعده داده شده تکمیل شود، تا سال ۲۰۲۹، یک ششم برق شهرها را تامین خواهد کرد.
بیشتر پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر آسیایی در مقیاس کوچک‌تر خواهند بود. با این حال، تاثیر تجمعی آنها می‌تواند قابل توجه باشد. واحد اطلاعات اکونومیست، پیش‌بینی می‌کند که انرژی‌های تجدیدپذیر سهم خود را در ترکیب برق آسیا دوبرابر خواهد کرد و از ۱۵ درصد به ۳۱ درصد تا سال ۲۰۳۱ خواهد رساند. سهم هند با ۲۰۰ گیگاوات ظرفیت تجدیدپذیر تازه و غیرآبی به ۲۱ درصد خواهد رسید. انتظار می‌رود که چین ۷۰۰ گیگاوات به چنین ظرفیتی اضافه کند. رییس آژانس برنامه‌ریزی چین مدعی است که پروژه‌های بادی به ارزش ۴۵۰ گیگاوات تنها در صحرای گوبی ساخته خواهد شد.
برای انتقال به کار، انرژی هسته‌ای باید بخشی از این ترکیب باشد، همانظور که در چین وجود دارد. بنگلادش، هند و کره‌جنوبی همگی در حال افزایش ظرفیت هسته‌ای هستند. تولید محصولات با انرژی پاک در مقیاس بزرگ در آسیا کمک خواهد کرد. پس از چین، مالزی، ویتنام و کره‌جنوبی بزرگ‌ترین سازندگان ماژول‌های خورشیدی در جهان هستند. اندونزی بزرگ‌ترین تولیدکننده نیکل است که یک ورودی حیاتی برای باتری‌ها است. تلاش این کشور برای نوسازی پردازش نیکل و تشویق تولیدکنندگان باتری از کره‌جنوبی و کشورهای دیگر برای راه‌اندازی، موفقیت قابل توجهی است. تیم گولد، اقتصاددان ارشد آژانس بین‌المللی انرژی، پیش‌بینی می‌کند که درآمد نیکل برای اندونزی بیشتر از زغال‌سنگ خواهد بود.
با این حال، همه پروژه‌ها از نظر تجاری دوام نخواهند داشت. گروه سرمایه‌گذاران آسیا در تغییرات اقلیمی، باشگاهی از انواع کسب‌و‌کار، تخمین می‌زند که کنار گذاشتن آسیا از کربن، به ۲۶ تا ۳۷ تریلیون دلار سرمایه‌گذاری از همین حالا تا سال ۲۰۵۰ نیاز دارد. کمک‌های مالی و یارانه‌های کشورهای ثروتمند برای ترغیب سرمایه‌گذاری خصوصی مورد نیاز خواهد بود. نارندرا مودی، نخست وزیر هند، قیمت خود را برای موافقت با کربن صفر اعلام کرده است: یک تریلیون دلار بودجه تنها تا سال ۲۰۳۰. این ده برابر مبلغ سالانه وعده داده شده به همه کشورهای فقیر تحت توافقنامه پاریس تا سال ۲۰۱۵ است که تاکنون مقدار کمی از آن پرداخت شده است. هنگامیکه کشورها در ماه نوامبر ۲۰۲۲ در اجلاس سالانه آب و هوایی سازمان ملل در مصر گرد هم می‌آیند، پول در مرکز بحث‌ها قرار خواهد گرفت. آینده با کربن کم در آسیا به نتیجه این اجلاس بستگی دارد.
منبع: اقتصاد آنلاین
کلیدواژه: سوخت های فسیلی نیروگاه ها تامین مالی کره جنوبی زغال سنگ کربن صفر کمک ها تا سال
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.eghtesadonline.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اقتصاد آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۲۶۲۰۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
استاندارد پایین خودروهای داخلی عاملی در بروز ناترازی بنزین
ناصر سودانی کارشناس انرژی در گفت وگو با خبرنگار مهر درباره معضل ناترازی بنزین در کشور گفت: کشور ما از ابتدا در موضوع بنزین وابستگی قابل توجهی را به خارج داشته است و جز در مقاطع کوتاهی نتوانسته به خودکفایی بایسته ای برسد.
وی ادامه داد: عمده ترین دلیل ناترازی بنزین در کشور بالا بودن مصرف این فرآورده سوختی است و هم عدم تعادل بین تولید و مصرف باعث شده که با ناترازی بنزین در کشور مواجه شویم.
این کارشناس انرژی توضیح داد: عمده ترین تلاشی که باید در کشور صورت بگیرد کاهش مصرف و افزایش تولید است به نحوی که تولید بنزین از مصرف آن بیشتر باشد.
سودانی افزود: کاهش مصرف بنزین به عوامل متعددی وابسته است، ابتدا اینکه باید استاندارد خودروهای تولید داخل را به استانداردهای جهانی نزدیک کنیم که متاسفانه تا این استانداردها فاصله قابل توجهی داریم.
این کارشناس انرژی توضیح داد: موضوع دیگر که باعث مصرف بالای بنزین شده تردد ماشین های تک نفره است، این تردد های نامتعارف تقریباً در کشور ما خیلی زیاد است و از سوی دیگر جاده ها و خیابان های ما هم شرایط مطلوبی را ندارد و همین امر بر افزایش مصرف بنزین تاثیر گذار است.
وی ادامه داد: از سوی دیگر ما نتوانسته ایم که سبد سوختی را متنوع کنیم و جایگزینی را برای بنزین در نظر بگیریم. باید برای کاهش مصرف بنزین از گاز و برق و سایر سوخت های فسیلی هم استفاده می کردیم تا مصرف بنزین در کشور و تقاضا برای آن کاهش پیدا کند.
این کارشناس انرژی توضیح داد: متاسفانه تولیدات خودروسازان ما به سمت خودروهای هیبریدی و با سوخت های سبز پیش نرفته است. با وجود گشایش پالایشگاه خلیج فارس هنوز نتوانسته ایم پا به پای مصرف تولید را افزایش دهیم و این امر باعث شده که به واردات بنزین تن دهیم.
سودانی گفت: البته سیاست های دیگری وجود دارد که عمده این سیاست ها به مصرف کننده آسیب می رساند و اگر سیاست گذاران مجموعه تولید و مصرف بنزین یعنی وزارت نفت، وزارت راه و شهرسازی و نیروی انتظامی و صنعت و معدن یک قرارگاه واحدی را تشکیل دهند و راهکارهای علمی و به روز را با استفاده از تجارت جهانی و همین طور متخصصان داخلی و خبرگان و نخبگان برای متنوع کردن سبد سوخت خودروهای داخلی استفاده کنند.
این کارشناس انرژی توضیح داد: باید از توان نخبگان موجود در کشور برای متنوع کردن سبد سوخت استفاده کنیم و اقدام به پروراندن این اندیشه ها و ایده های جوانان کشورمان کنیم. البته باید به این نکته توجه کنیم که بنزین خودش مافیایی است که همواره سعی کرده به واردات این فرآورده سوختی دامن بزند تا خودشان به نان و نوایی برسند.
کد خبر 6093837
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند